Waarom ik vaker wil zwemmen in open water

Zwemmen in open water is een pure gezondheidskuur voor me. De zee en rivieren geven me energie. Vroeg op een ochtend drijf ik in het soms dampende water. ‘s Nachts zwem ik onder de sterren. Vlaanderen is op zijn mooist vanuit het water. 

Ik schrijf dit wanneer ik net uit de Noordzee kom. Ik heb me daar net laten dragen door de golven. Onder een bewolkte hemel. Met lichte regen. En oh ja, het is maart. Het water is 6,5 graden. Met een wetsuit is dat prima te doen.

Zo’n wetsuit is mijn winteroplossing. Tot eind november zwem ik zonder neopreenschil in zee, zwemvijver en rivieren.

Waarom ik het open water opzoek? 

Open water laadt me op

Open water laadt me op. Het trekt aan me. Het roept me. 

Het zegt me: “Laat me je dragen. Kom in me tot rust. Laad je op met mijn energie. Verfris je.”

De Reien in Brugge. De zee in Oostende. De Kleine Nete in Kasterlee. De Semois in de Ardennen. De Leie in de Assels, net buiten Gent. De zwemvijver van mijn beste vriend… Zie ik open water, dan moet ik er in. Alleen of samen met een vriend, kinderen of partner. 

Naar het zwembad ga ik om baantjes te trekken. Daar wil ik sneller, gestroomlijnder en langer zwemmen. In open water wil ik gewoon leven. Genieten. Mijn hoofd tot rust brengen. 

Tussen de zeehonden

Open water is leven voor mens en dier. Want ja, ook die andere waterbewoners ontmoet ik. Toen ik vorig jaar tussen Oostende en Middelkerke zwom, dook er op minder dan tien meter van mij een zwart kopje op. Twee grote zwarte ogen staarden me aan. 

Ik zei: “Hallo zeehondje”. En legde me weer op het water. Even later zag ik links van me datzelfde kopje. Nieuwsgierig loensde het naar me. 

Ik zwom naar rechts. En de speelvogel kwam daar boven water. Ik zwom naar links en net dat deed die zeehond ook. Straf. Dit wil ik op foto hebben.

Ik zwom naar het strand  en naam mijn GoPro. Net voor ik terugliep naar het water, zat dat zeehondje ook aan de waterlijn op het strand. Hij of zij wachtte me op. 

Het kwartier dat volgde, was onbeschrijflijk. Ik had contact met die prachtig zwarte zeehond. Hij bleef in mijn buurt. Ik kon foto’s nemen en zwemmen. Telkens liet hij zich ergens anders zien.

Toen de koude mijn lijf binnendrong, ging ik me afdrogen. Het zeehondje keek me na, zag dat ik definitief zijn zeewater verliet en trok zijn of haar conclusie. Met vrolijke sprongen zwom hij ineens razendsnel weg. Op twee seconden tijd was het dier honderden meters verder. De sprongen boven water begrepen we als een groet. Een dankjewel.

Drijven op zee

En is het toeval? Toen ik de volgende ochtend vlak voor ons appartement-met-zeezicht op de golven dreef, strak er opnieuw een zwart kopje boven water. Het zoogdier zwom een paar keer onder me door, verkocht me daarbij een klap tegen mijn arm en zwom weer verder. 

Wat een mooie manier om de dag te beginnen. Nu, een jaar later, geniet ik nog na.

Ik duik regelmatig de Noordzee in. Ik neem mijn emmertje, handdoek, sleutels en slippers. In mijn zwembroek. Of met neopreen pak als het water onder de 10 graden zakt. Want ja, een ijsbeer ben ik niet. Van zodra het water me bijt, hoeft het niet voor me en doe ik mijn pak aan. 

Al ervaar ik wel dat het water me steeds minder spreekwoordelijk bijt en het ook heerlijk is om me onder te dompelen als het water 9 graden koel is.  

Onderweg naar het strand moet ik de borden ‘Verboden te zwemmen’ voorbij. De gasboetes  van 250 euro flitsen me even door het hoofd. Moeten we als Vlaanderen het beleid omkeren? Moet zwemmen overal mogelijk zijn op eigen risico, behalve waar het verboden is?, zoals Deurnese IJsberen en openwater-zwemmers willen?

Geen schrik voor politie

“In de Galderse Meren net over de grens in Nederland ga je gewoon het water in en moet je geen schrik hebben dat er een politieman of -vrouw staat om je een boete te geven als je eruit komt”, zegt Sigrid Spruyt daarover aan VRT. 

Ook haar blog Zwemmen in open lucht? Het Belgisch verbodsbeleid moet dringend veranderen, leest als een mooie ode aan het open water.

Ik kan Sigrid Spruyt en haar zwemvrienden alleen maar gelijk geven. Ook ik pleit voor meer open zwemwater. In alle seizoenen. In het Noorden van Antwerpen, waar ik woon, missen we dat enorm.

En als ik in Oostende ben? Dan wil ik zorgeloos in zee drijven en zwemmen, ook als er geen redders zijn. Ik wil geen schrik hoeven te hebben voor politieagenten die me aan de waterlijn staan op te wachten, zoals deze duiker-fotograaf ervaarde.

Op eigen risico, ja. Net zoals wanneer ik me in het verkeer begeef, het vliegtuig neem of een parachutesprong doe.

Verbetering waterkwaliteit

Zwemmen in open water is vandaag een gezondheidskuur. Al zeggen stemmen die het kunnen weten dat ons Vlaamse water meestal alles behalve gezond is.

Daarover kan ik maar één ding hopen. Hopelijk stijgt de waterkwaliteit mee met het aantal zwemplekken die opengesteld worden.

Vaak is watervervuiling terecht een reden om ergens niet in te duiken. Uitkijken en risico’s inschatten hoort bij zwemmen in open water zoals het strand bij de zee.

Check hier de waterkwaliteit in Vlaanderen